ว่างๆ เห็นบอร์ดเงียบๆกัน เห็นคนไม่ค่อยได้ไปค่ายกัน และที่สำคัญที่สุด 'ไม่มีอะไรทำ' ว่างว่างั้นเหอะ ก็เลยมาแบ่งปันประสบการณ์ระทึกในงานค่ายสักกะนิดนึง แต่ว่านะ จะมาเล่าแบบธรรมดา มันก็ไม่มันส์ มาเล่าแบบเป็นไดอารี่ดีกว่า ฮี่ๆๆๆๆ
ตอนที่ 1 ผิดเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง -*-
7.45 น. เช้าวันจันทร์ที่ 9 เมษายน
ผมยังนอนขลุกอยู่บนที่นอนอันแสนจะนุ่ม ข้างๆคือดัสตี้ที่นอนน้ำลายไลยกอด
หมอนข้างอยู่ อยู่ๆ ผิวหนังของผมก็ตื่นตัว รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากหัวนอน มือผม
พยายามควานหาเจ้าตัวต้นเหตุของแรงสั่นสะเทือนนั้น แน่นอน! มันคงไม่ใช่แผ่นดินไหว
ขนาดย่อมๆภายในห้องของเชนแน่นอน มันก็คือโทรศัพพ์มือถือนี่เอง (อย่าไปบอกใคร
เชียวนะ ว่าโทรศัพท์ผมเน่าขนาดที่ว่าลำโพงไม่ดัง -*-) ผมยกโทรศัพท์มาวางไว้ผมหูแล้วนอนตะแคงคุย
'ฮัลโหล....' ผมกรอกเสียงงัวเงียๆไป
'พี่ปอ พี่ปออยู่ไหนอ่ะ' เสียงปลายสายเครือเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร
'อยู่บ้านเชนอ่ะ ยังไม่ตื่นเลย นี่โอ๋เหรอ'
'อ้าว ไหนว่าออกตอน 6 โมงเช้าไง' เธอถาม
'ก็ม่ายรู้อ่ะ สงสัยเค้าเลื่อนมั้ง นี่โอ๋อยู่ไหนอ่ะ'
'แล้วเมื่อวานพี่เชนประกาศตอนประชุมอนุชนว่ารถออก 6 โมงเช้า พี่ปอรู้มั้ยว่าโอ๋นึกว่าพวกพี่ไปกันหมด ทิ้งโอ๋ไว้คนเดียว' แล้วโอ๋ก็ร้องไห้ออกมาแล้วครับ เล่นเอาผมสะดุ้งตื่นเลย เวนแล้วสิ ไอ้เชนนะ ไอ้เชน (จริงๆผมก็ผิดไปด้วยแหละ แต่โทษเชนไว้ก่อน 555+)
'แล้วตอนนี้โอ๋อยู่โบสถ์เหรอ เข้าโบสถ์ได้มั้ย'
'โอ๋โทรหาดัสตี้แล้ว มันไม่รับ โอ๋นึกว่าไปกันหมดแล้ว เข้าโสถ์ก็ไม่ได้'
'เอ...เอาไงดีหว่า....' ผมพูดกับตัวเอง
แล้วดัสตี้ก็โผล่หัวออกมาจากผ้าห่มอันแสนจะหนานุ่มว่า
'บอกโอ๋มาบ้านเรา'
'เออ โอ๋ มาบ้านเชนเลย มาตอนนี้เลย'
'โอเค งั้นเดี๋ยวเจอกัน' แล้วโอ๋ก็วางสายโทรศัพท์
แล้วดัสตี้ก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าน้ำ แล้วเชนก็ตะโกนมาจากฝั่งนึงของห้องว่า 'แค่นี้ก็ต้องคิด ไม่รู้จักแก้ปัญหาเล้ยย' โหย.... มันความผิดใครวะ ไอเปี๊ยก!!!
********************